So, sgrìobh mi leabhar...

Sgrìobh, rinn mi e. Ri taobh stuth eile, tha agam ri dèanamh, sgrìobh mi leabhar. Cha do sgrìobh... tha mi ga sgrìobhadh fhathast. Sgrìobhadh agus sgrìobadh a-rithist agus a-rithist... dàn sgrìobhadair.

‘S e sgeulachdan eile a th’ anns mo cheann ach bu chòir dhomh a chur crìoch, nach bu chòir?

Sia bliadhna air ais, lorg mi mo ghaoil a sgrìobhadh a-rithist. An toiseachd chluich mi gabhail riochd mar sin ann an taigh chluiche. Dh’ionnsaich mi sgeul a sgèith agus còmhradh a sgrìobhadh. Mòran còmhradh. Bha an gabhail riochd air a sgèith mar sin clò. Beagan tuairisgeul, mòran còmhradh. Chluich mi leis na charaidean agam. Chluich a h-uile duine pàirt ‘is caractar diofraichte. Bha sin glè mhath! Ach, bha an spòrs an dàn dha tighinn gu crìch.

Chluich sinn ann an saoghal Harry Potter. Cha do chòrd e rium “canon” caractaran a chluiche, ‘s fheàrr leam caractaran ùra a dhèanamh. Chan eil mi a’ bruidhinn a’ Bheurla bho thùs. Rinn sin fiù ‘s tha an cluiche nas doirbhe. B’ e cur-seachad as fheàrr a th’ ann an gabhail riochd, shaoil mi, ach ghluais an cuibhle mhòr air aghaidh.

Anns a’ bliadhna 2004, thòisich mi Gàidhlig ionnsachadh agus choinnich mi boireannach snog agus laghach agus chluich sinn an gabhail riochd eile còmhla ri chèile. Bha sinn ann an saoghal Darkovan. B’ ann diofraichte a bh’ ann. Bha mòran tuairisgeul ann agus beagan còmhradh. Chan do chòrd Darkovan rium ach beagan ach chòrd e rium tuairisgeul a sgrìobhadh. Tha mi an dòchas gun do dh’ionnsaich mi beagan.

Ach thig crìch thuige cuideachd. Ghluais an caraid agam do bhidio geamannan – chaidh ise às an t-sealladh. Bha mi nam aonar agus sgeul anns mo cheann. Bha sin an tòiseachadh...

Innsidh mi mòran an dèidh.

Ouch!

Leòn mi mo chas no feumaidh mi ràdh gun do leòn mi m' òrdag mhòr. Chan robh cuimhne agam ciamar a thachairt e. Cha robh an deoch orm!
Oidhche Luain, chluich mi le mo chù. Rinn sinn ‘agility’ agus tha e còrdadh rinn glan a bhith a ruith agus a cluich còmhla ri chèile. Chaidh sinn aig an àite far am bi na cnapan-starra agus clàs “agility” ann. Ruith mi le mo chù, ‘s e an t-ainm Cody a th’air, ri a thaobh. Ruith e suas air an cnaip-starra “Board walk” (coiseachd dèile) a tha dèile na laighe air na seasamhan. Ruith mi dlùth ris airson ‘s nach bu chòir dha ruith ro luath. Chan fhaca mi seasamh agus thuit mi sìos còmhnard air m’ aghaidh. Chan urrain dhomh a bhith a ruith an dèidh idir.
Bha agam ri dol ann an siubhal eile agus chaidh mi dachaidh a-raoir. Dh’fhòn mi gu h-oifis dotair ‘s a’ mhadainn agus d’fhuair mi coinneamh am feasgar. Tha mi an dòchas nach eil m' òrdag briste.

Chan eil mi air mo dhòigh!

An e cànan cudromach a th’ anns a’ Ghàidhlig?

Tha mi a’ smaointinn nach e. Tha an cànan cho cudromach ris a’ chànan eile. Ach feumaidh mi ràdh nach eil i furasta nas motha. Dè nì an cànan cudromach no furasta? ‘S dòcha gu bheil an gràmar ga dhèanamh. Chan eil mi cinnteach gu bheil an gràmar ann a bheil furasta a mìneachadh. Carson a chanas mi “feumaidh mi tì òl” agus nach canaidh “Feumaidh mi tì a dh’òl” ma bhios “infinitive” ann? Chan eil mi ga thuigsinn. ‘S urrainn dhomh a ionnsachadh ach chan eil mi ga thuigsinn carson.

Ma bhios tu òg nach feum agad gràmar ionnsachadh. An uairsin, bidh thu ag ionnsachadh na gràmair – tha mi an dòchas – a chum ’s gu bheil an cànan a’ fàs nas fheàrr. Ma bhios tu aosta, bidh am feum mòr agad air a’ ghràmar. Tha an gràmar gad nochd ciamar a bhios an cànan aig obair. Chan eil e math airson canan nach bi gràmar math ann.

Seo mo bheachd. Dè ur beachd?