Cothrom agus dàn

An dèidh bha an cù agam air bàsachadh, bha mi a’ smaointinn gu robh mi a’ faighinn cù eile. A bheil fios agad, cha bhi mi a’ ceannach coin neo cait mar às àbhaist. Ruith gach cù agus cat thugam neo thoirt mi iad às a “humane society”
Bha mi coma dè tàrmaich bha iad ach cha bu beag orm ach beagan. Roimhe, cha bu toil leam “German Shepherd” a-riamh. A-nis bha m’ inntinn ag atharrachadh gum biodh cù German Shepherd feumail agus inntinneach, dh’fhaoidte.

Uill, Diodòmhnaich sa chaidh, bha cuideigin a’ comhartaich aig aon den chait. Dè? Bha an cuilean a-muigh a bha e coltach ri German Shepherd! Chur mi fònadh gu dìon beathaichean agus dh’ fhaighnich mi den nàbaidhean gu bheil fios agaibh mu chuilean, ach nach b’ aithne do dhuine air. Tha e mu cheithir mìosan a dh’ aois. Tha e laghach, spòrsail, agus dìleas... ‘s toil leam e mòr. Mura eil an cuilean le cuideigin bidh mi ga chumail. Chan eil mi a’ tuigsinn a-riamh carson agus ciamar daoine a bhith cho cruaidh agus crìon. Bidh còig mìle cait agus coin a’ mharbhadh anns an dìon beathaichean againn gach bliadhna. Bidh daoine de “Humane Society” a’ feuchainn dè an urrainn dhaibh ach cha shàbhail iad na h-uile beathaichean chaill.

Aig aon latha, fhuair mi feòrag a thuit e a-nuas craobh àrd. Cha b’ urrainn dha ruith neo sreap. Thog mi e suas agus chur mi e ann am bogsa breugan. Chan robh fios agam dè bha mi a’ dèanamh. An dèidh dh’amas mi air seòladh de dhuine am bidh iad a’ feuchainn beathaichean beaga fiadhaich a chuideachadh. Dh’fheuch iad ga shàbhaladh ach bhas e às dèidh dà latha.

Bha Didòmhnaich ann, bha dàn agus cothrom ann agus bha beatha sàbhailte agus fear chaill.